با وجود عدم ارتباط مستقیم دستگاه عصبی جنین با مادر، حالت های هیجانی مادر از قبیل خشم، ترس و اضطراب می‌تواند درعکس‌العمل‌ها و رشد جنین تاثیربگذارد؛ زیرا این حالت‌های هیجانی موادشیمیایی را ایجاد می‌کنند که می‌تواند از طریق جفت وارد بدن جنین شود. علاوه براین، دراین شرایط، غدد داخلی بدن مادر هورمون‌هایی ترشح می‌کند که موجب تغییراتی درسوخت‌وساز بدن و همچنین ترکیبات خون می‌شود. برخی از این موادشیمیایی که براثر تحریکات عصبی به وجود می‌آیند عبارتند از استیل کولین و اپی نفرین. دراین شرایط غدد اندوکرین (درون‌ریز) مخصوصا غده آدرنال (فوق کلیوی) هورمون‌های مختلفی از خود ترشح می‌کنند. همان‌گونه که اشاره شد ترشح این هورمون‌ها که مقدار آن هم کم نیست از طریق جفت درجنین اثر می‌گذارد و حرکات بدنی جنین را افزایش می‌دهد که نتایج بدی روی نوزاد خواهد داشت. فشارهای عاطفی مختلفی که مادر در دوران بارداری به علل گوناگون دارد عبارتند از: ابهامات درنقش مادری، کودک ناخواسته، حوادث زندگی، مشکلات و... درزندگی نوزاد هم موثر است. این قبیل نوزادان که از مادران غمگین، هیجان‌زده یا عصبانی متولد می‌شوند ممکن است نارس، بی‌قرار و دارای وزن کم باشند و مشکلاتی از قبیل بی‌‌نظمی درغذا خوردن، اختلالات دستگاه گوارشی و بی‌خوابی درآنها به وجود آید.